Schizofrenia

Termin schizofrenia pochodzi od słów: „schiz” i „phren” czyli „rozszczepić” i „umysł”. Należy do zaburzeń psychotycznych czyli charakteryzujących się nieadekwatnym postrzeganiem, odbieraniem i oceną rzeczywistości. Na tą chorobę zapadają w równym stopniu zarówno kobiety, jak i mężczyźni.

Początek schizofrenii może być nagły (w przeciągu kilku dni), szybki (w przeciągu kilku tygodni) lub stopniowy (sukcesywnie narastający).

Objawy tej choroby możemy podzielić na dwa rodzaje:
– pozytywne (wytwórcze), czyli: urojenia i omamy
– negatywne, czyli stopniowe wycofywanie się z aktywności (zawodowych), relacji między-ludzkich, utraty zainteresowań, wycofanie społeczne, zobojętnienie uczuciowe.

Postępujące objawy negatywne mogą prowadzić do zaburzenia linii życiowej, zamierzeń i planów życiowych dlatego bardzo ważne jest wcześniejsze ich rozpoznanie i leczenie.

W przebiegu schizofrenii często pojawia się brak koncentracji, zaburzenia pamięci i inteligencji. Chory ma trudność aby się skupić, zaplanować dane czynności dnia codziennego a nawet tygodnia. Nie pamięta tego co niedawno zrobił czy przeczytał. Pojawia się również depresja, dominuję smutek, zobojętnienie, zmniejszenie radości i aktywności życiowej. Ważne aby obserwować chorego pod kątem myśli samobójczych.

Przyczyny schizofrenii są złożone i nie w pełni znane. Decydują tu między innymi czynniki biologiczne (genetyczne), psychologiczne, społeczne oraz środowiskowe. Do psychiatry należy się zgłosić zatem jak tylko zaobserwujemy u siebie niektóre z powyższych objawów.

Leczenie schizofrenii polega przede wszystkim na leczeniu farmakologicznym (leki psychotyczne). Podczas leczenia ważny jest również kontakt z rodziną chorego. Szczególny nacisk kładzie się na terapię zajęciową, odpowiednią psychoterapię i psychoedukację. Leczenia szpitalnego wymagają pacjenci którzy nagle sami odstawiają leki, leczą się nieregularnie.